Það gerir þetta engin að gamni sínu.

Mig langar til að vekja athygli á Alþjóðadegi sjálfsvígsforvarna þann 10. september, með hugleiðingum mínum.

Lífshamingja og gleði, okkar bestu og dýrmætustu stundir með ástvinum fá hjartað okkar til að slá örar af gleði en það gerir hræðslan líka með sinni lamandi vantrú og bjargarleysi þegar ljóst er að dýrmætur einstaklingur nálægt okkur hefur af einhverjum völdum tapað lífsgleðinni, gert tilraun til eða tekið líf sitt. Sorgin er takmarkalaus, djúp og dimm og blákaldur veruleikinn með öllum sínum ósvöruðu spurningum. Þetta þekki ég eins og svo margir.

Við vonum alltaf það besta fyrir okkur sjálf og þá sem við elskum í hverju því sem við tökum okkur fyrir hendur. Við kveikjum líka von hjá öðrum sem þurfa á því að halda meðvitað eða ómeðvitað og það getur gert kraftaverk. Vonin um að allt fari vel.

Ef ég hef tapað lífsgleðinni, er búin að gefast upp á lífinu og farin að hugsa um að taka líf mitt. Þá eru allar líkur á að ég sé smá saman búin að vera að einangra mig á einhverjum tíma. Ég fer jafnvel að bíta af mér fólk og sýni því hlið á mér sem það ekki þekkir og geri það óttaslegið og fúlt. Ég gef þeim ekki færi á að ræða málin við mig lengur. Ég er búin að gefast upp á að tala um það sem plagar mig, það breytir engu og ég reyni að kyngja kvíðakökkinum sem hefur flutt lögheimili sitt í háls mér og brjósthol, útiloka gallbragðið í munninum sem stafar af áralöngum brjóstsviða og segi þeim bara „að það sé allt í lagi". Þau eru alveg jafn bjargarlaus í þessari aðstöðu og ég.

Ég hef margreynt að brjótast út úr þeim vítahring sem lífsmynstur mitt er „eins og svo margir nefna ástandið á mér" og klykkja jafnvel út með því að benda mér á að „eymd sé valkostur". Ég hef sett mér markmið, fylgt áætlunum og prógrömmum en mér tekst ekki að vinna á boðefnavandanum í líkamanum sem keyrir mig á kaf aftur án þess að ég átti mig á því og allt í einu er ég komin á minn versta stað og skil ekki hvað gerðist.

Ég get verið gleði- og áhugalausari en hægt er að gera sér í hugalund og á bágt með að skilja hvernig fólkið mitt endist til að reyna að eiga við mig. Það hafa komið góðir tímar inn á milli frá því að þessi barátta hófst en nú eru þeir hættir að koma. Ég vil ekki valda sársauka en mín vanlíðan er þess eðlis að ég sé bara eina leið út. Ekki það að mig langi til að deyja, alls ekki. Líf mitt er bara svo tilgangslaust eins og það er og til svo mikils ama.

Þetta er engin skyndiákvörðun. Ég er búin að vera að berjast gegn þessari löngun oft áður. Það sem hefur haldið aftur af mér hingað til hefur verið tilhugsunin um hvaða áhrif þetta hefði á fjölskylduna mína og vinina. Ég hef leitað mér hjálpar hjá fagfólki aftur og aftur og fengið lyf og viðtöl sem mér finnst engin hjálp í til lengdar. Ég geng beint út í ömurleikann úr viðtölunum og ég á nóg af lyfjum heima til að slátra fíl. Eru þetta kannski einhver dulin skilaboð?

Ég hef lengi gengið á veggi og hreinlega gefist upp. Líður eins og úrhraki að ég passi hvergi inn í af því að ég er eins og ég er. Ég er veik í höfðinu, í huganum og það er lítið hægt að gera fyrir mig.

Við þurfum hjarta til að dæla blóðinu um líkamann og við þurfum hugann til að virka í lífinu. Ef hjartað bilar er hægt að skipta um það og á fólk með hjartasjúkdóma er litið allt öðrum augum en ef hugurinn bilar. Þá er fátt í stöðunni, læknavísindin hafa ekki ennþá klofið þann vanda að skipta um höfuð á fólki.

Ég hef heyrt svo ótal oft setningar eins og; hertu þig nú upp, vertu sterk, hreyfðu þig meira, þú hefur gott af því að koma og vera innan um fólk og veit að þetta er allt satt og rétt en ég hef ekki orku í neitt af þessu lengur og fæ kvíðakast við tilhugsunina eina. Ég hef verið litin hornauga og verið hædd, þetta þykir ekki fínt og grunnt er á fordómum.

Ég er ekki aumingi, sjálfselskur ræfill eða duglaus manneskja. Ég er hörkudugleg, var lífsglöð og mikil félagsvera þangað til eitthvað gerðist sem ég ekki réð við og fékk ekki skilning á sjálf eða frá samfélaginu og ég brotnaði.

Sem aðstandandi getur verið erfiðara en nokkuð annað að horfa upp á ástvin sinn veslast svona upp. Það dregst kannski ekki upp úr mér orð, vanlíðan mín er snertaleg og ekkert sem þú getur gert eða sagt til að hressa mig við eða hreyfa við mér hvort sem að þú ert að springa úr reiði eða ert yfirkomin af hræðslu yfir ástandinu á mér. Það kemst ekkert í gegn til mín. Mínar ranghugmyndir geta jafnvel verið orðnar þær að það sé öllum fyrir bestu að ég deyi, að ég sé að valda fólkinu mínu svo miklum erfiðleikum og sársauka en ég segi samt ekki neitt.

Ég veit alveg að það er ekkert til að skammast sín fyrir að líða illa og þjást andlega, við kynnumst því flest einhvern tíman á lífsleiðinni og ég veit líka að það sviptir sig engin lífi að gamni sínu.

En ég myndi skilja eftir mig bréf þar sem ég bæði þig um að fyrirgefa mér og bæði þig um að ásaka þig ekki fyrir það sem gerðist. Ég myndi vilja að þú vissir hve vænt mér þótti um þig, að þú varst mér dýrmætari en allt og fyrir þig var ég þakklát. Ég myndi biðja þig um að muna mig eins og þegar ég var upp á mitt besta, á okkar bestu stundum. Gleymdu hinu, það gerir þér ekkert gott, ég gat bara ekki meira.